Od kilku lat szóstoklasiści, którzy zamierzają kontynuować naukę w naszym gimnazjum, oprócz spełnienia innych warunków muszą przygotować autoprezentację i wygłosić ją przed zgromadzonymi na sali nauczycielami, koleżankami i kolegami z klasy. Mówią o tym, dlaczego chcą zostać w naszej szkole, opowiadają o swoich planach i marzeniach. Tak było i w tym roku. Kiedy emocje opadły, poprosiliśmy, aby podzielili się z nami krótką refleksją po swoim występie. Pisali o stresie, jaki towarzyszył publicznej prezentacji, o tym, że dowiedzieli się wiele o sobie i przede wszystkim o swoich koleżankach i kolegach. Oto najbardziej charakterystyczne głosy:
Przygotowanie tej prezentacji zmusiło mnie do zastanowienia się nad swoją przyszłością.
Było to dobre ćwiczenie dla mnie, ponieważ nie lubię mówić o sobie.
Mogłam otworzyć się przed nauczycielami.
Te prezentacje upewniły mnie w moim wyborze kontynuowania nauki w tej szkole.
Autoprezentacje dały mi możliwość lepszego poznania moich kolegów.
Dzięki tej prezentacji mogłem pochwalić się swoimi talentami i tajemnicami. Pomogło mi to bardziej uwierzyć w siebie i dowiedziałem się też czegoś o innych.
Autoprezentacje obserwowali piątoklasiści, którzy za rok staną przed podobnym wyzwaniem. Oto krótka refleksja Kuby Prokopa:
W piątek 26 lutego uczniowie z klas szóstych, którzy idą do klasy pierwszej w naszym gimnazjum, w krótkich autoprezentacjach mówili, czego oczekują od szkoły i czym się interesują. Niektórzy mieli prezentacje ustne, było też kilka multimedialnych, a inni przynieśli nawet rekwizyty. Szóstoklasiści bardzo się stresowali naszą obecnością na widowni. Pewnie za rok my też będziemy się tak denerwowali.
